Belevenissen week 3

Ik hoop dat jullie alweer klaar zitten voor mijn volgende verhalenreeks, want ook deze week heb ik weer zo veel meegemaakt.

Het eerste wat ik wil vertellen is dat ik een gesprek heb gehad met de headmaster. Sorry dat ik met de laatste dag van de week begin, maar dit moet even gelucht worden. Het moment dat ik al naar zijn office liep was al heel bijzonder. Doe je ogen dicht en probeer dit even goed in te beelden… Nee, niet nu je ogen dicht, want dan kun je mijn verhaal niet meer lezen. Ik moest een soort gangetje inlopen met allemaal familiewapens op de muren, ik durfde haast niet op de gigantische eikenhoutendeur te kloppen, maar ging mijn angstdrempel over en klopte voorzichtig aan. Beetje jammer dat er niks gebeurde en ik nog een keer moest kloppen. Maar dan gaat die deur open en sta je in zijn office en kijk je om je heen met zulke grote ogen. Ik vergat haast waarvoor ik hier was. Gelukkig herinnerde hij mij eraan en konden we rustig op zijn koninklijke stoelen gaan zitten en praten over hoe het gaat. Ik voel me steeds meer op mijn plekje op deze school en hij kreeg ook positieve geluiden over mij te horen van alle collega’s. Ik kon wel een gat in de lucht zitten, maar ik durfde mijn achterste niet te bewegen op deze veel te dure stoel.

Ook moet ik een groot excuus maken naar alle vertrouwde lezers. Ik was zo trots op mijn geweldige verhaal over Karel de VIII. Nee inderdaad ik kende hem niet, maar nu blijkt hij ook helemaal niet te bestaan. Nouja, ik heb de naam een beetje verward… Opzich lijkt Henry de VIII ook wel erg op Karel de VIII. Beetje jammer dat ik dit moet opbiechten, maar anders valt mijn volgende verhaal helemaal in duigen.

Donderdag ben ik met mijn ‘transitionklasje’ naar het huis van de vierde vrouw van Henry de VIII. Alleen al de reis daarnaartoe was een hele belevenis, aangezien de mensen van deze school geen busje huren. Nee, waarom zou je dat ook doen als je gewoon een hele rij gloednieuwe ‘Windlesham’ busjes hebt…

Ik denk dat het geen van jullie ontgaan is dat ik niet zo’n museummens ben. En dan was alles ook nog eens in dat soms zo verrotte Engels. Gelukkig kon ik me vandaag weer heel welgeleerd opstellen en waren er ook momenten die me niet zo aan een museum deden denken: kinderen de weg naar de wc wijzen, terwijl ik die zelf niet eens weet, ‘nee hoor is niet nodig, ik haal de gummetjes wel uit de bus’ of het geluksmomentje bij de lunch in het park waar we een kitkatje kregen.

Ook mijn weekend zit weer vol belevenissen Gisteren was Janet jarig en dat moest gevierd worden, haar Franse vriendje was er ook en zo konden we met al onze vrienden de tijd van onze leven beleven. Ook heb ik zaterdag weer een nieuw iemand ontmoet, namelijk een Spaanse au pair die hier nu al een jaar woont. We hebben heerlijk op het strand gezeten en gekletst, dat was erg gezellig!

Hierboven heb ik al een momentje benoemd dat ik dat Engels soms ook echt even zat kan zijn. Echt alles, alles, maar dan ook echt alles gaat hier in het Engels. Af en toe is het dan ook heel erg fijn om even geen Engels te hoeven praten. Als er een paar van die Engelse besluiten om met elkaar te gaan praten en om dat ook nog heel snel achter elkaar te doen, is het zo goed als onmogelijk voor mij om te volgen. En dan nog maar niet te praten over het praten in het Engels met achtergrondgeluiden of andere dergelijken.

Nog even één punt dat ik wil benoemen is dat het zo vreselijk irritant is dat ik bijna geen Nederlandse programma’s kan kijken. Ik wil Expeditie Robinson kijkeeeeeeen……. :( Gelukkig lukt het me wel om Flikken Maastricht terug te kijken en om de verhalen in Love is in the air niet hoef te missen. De programma’s hier snap ik namelijk ook nog niet allemaal, die mensen hier op de televisie lachen zo raar en nog erger zijn de reclames die echt nergens op slaan. Waarom rollen er puddingen over een skatebaan? Waarom wordt er een filmpje gemaakt waarin iemand zijn kleren in de badkuip wast? Waarom moeten mensen een mobiele provider linken aan een takdansende vlieg? En zo kan ik nog wel veel meer noemen…

Om als laatste nog even terug te grijpen op het begin van de week, dat alleen maar bestaat uit het (parttime) stagelopen van 55uur in de week, gaat dat ook wel heel erg goed. De kinderen moeten mij Miss Wildschut noemen, nou laat dat een Engelse maar een zeggen… Er is tot nu toe nog geen Engelse in geslaagd om dit goed uit te spreken. Nu krijg ik allemaal verschillende namen van de kinderen toegewezen: Miss smile, Miss Oceana, Miss Dutch, Miss Wil. Ach, ik heb maar besloten om overal naar te luisteren. :)

Ik snap dat jullie meer willen lezen, maar helaas ik moet stoppen… De zon schijn hier zo hard, dat ik er nog harder van ga genieten!