9, 9, 9, 9!

Ik heb echt een druk leven, ik kan niks anders zeggen. Ik ben namelijk op dit moment mijn spullen aan het inpakken. Nee, ik ga niet verhuizen. Nee, ik ga niet terug naar huis. En nee, ik vind het niet fijner om mijn spullen ingepakt in een tas te hebben. Ik stap namelijk morgenochtend om 5 uur (ja echt jullie lezen dit goed…) in de bus om in Portsmouth over te stappen naar een ferry. Dan zit ik 6 uur op de ferry, aan het einde van de dag kom ik als het goed aan in: NORMANDIË! En dit avontuur ga ik niet alleen doen, ik ga namelijk met de threes (onze Nederlandse groep 6) en nog een paar andere leerkrachten de meest bijzondere avonturen beleven. Tenminste dat hoop ik… Maar dat komt vast wel goed!

Afgelopen maandag kwam één van de leidinggevende van de school naar mij toe en wilde me graag apart spreken. In eerste instantie dacht ik: wat heb ik nou weer fout gedaan? Maar aangezien ik niks fout kan doen, ging het daar ook niet over. Hij kwam met de vraag of ik mee wilde met de French trip. Daar hoefde ik natuurlijk geen moment over na te denken. Maar toen kwam er nog een vraag achteraan. Er is namelijk een meisje met de ‘sickle cell anaemia’ ziekte. Zij heeft veel steun en toezicht nodig op deze trip. En als het de verkeerde kant op zou gaan, moest ik met haar naar het ziekenhuis toe en al dat soort dingen. Waarschijnlijk lezen er een aantal mensen dit waarbij de wenkbrauwen een stukje omhoog schieten, want de combinatie ziekenhuis en ik is ongeveer hetzelfde als een pannenkoek met appelmoes: past totaal niet bij elkaar. Als ik het woord ziekenhuis alleen al hoor word ik al duizelig. Dus toen hij die vraag aan mij stelde moest ik er ook echt wel over nadenken… Dan komt er natuurlijk een heel scenario de hoek op zetten: ik kan niet slapen, ga te veel over ziekenhuis bezoeken nadenken enzovoort. Voordat ik jullie verder meesleep in mijn horror/halloweengedachten, het is uiteindelijk helemaal goedgekomen hoor. Ik heb meer informatie ingewonnen over dit kind, ik ben naar het medisch centrum geweest (ja echt, ik liep er heen, ging er zitten en heb verhalen aangehoord over het menselijk bloed en ik werd niet eens licht in mijn hoofd!), heb met een andere leerkracht gepraat en heb de beslissing genomen om mee te gaan. Het is namelijk zo dat ik vooral op moet letten dat dit meisje veel drinkt en dat ze warm blijft en dan komt het helemaal goed. Voor de rest help ik mee met het opzetten en uitvoeren van verschillende activiteiten. Dus dat wordt: GREAT FUN! Volgende week volgt er een uitgebreid verslag van deze reis. Ik kom namelijk terug op zaterdag in de loop van de middag. Verder weet ik niet hoe vaak ik de woorden ‘I am very excited’ gebruikt heb deze week, maar dat is niet op twee handen te tellen en je tenen erbij ook niet…

Toch moet ik eerlijk zeggen dat ik deze week best moeite had met opstarten. Vorige week was mijn poepige familie hier en ik had echt een hele leuke week gehad. Gelukkig zat ik er na een aantal dagen weer helemaal in. Deze week ben ik ook het grootste gedeelte op de school geweest. Gisteren was er namelijk een House Song Competition. Ik weet niet meer of ik dit al in een eerdere blog heb genoemd, maar ze hebben een schoolbreed beloningssysteem, waarbij alle kinderen in één van de zes huizen zit. Alle leeftijden zitten door elkaar heen, maar de meeste familiebanden zitten wel bij elkaar in hetzelfde huis. Alle leerkrachten horen ook tot één van de huizen en ik zit in ‘Hunt’ met de kleur geel. Daarom hadden de twee houseparents (de twee die het hele huis leiden) het idee om het liedje van de minions te doen. In het begin was het min of meer een echte ramp, maar uiteindelijk stonden ze daar allemaal op het podium uit volle borst te zingen. De kinderen gingen om 8 uur naar huis, maar dat betekende voor mij nog niet het einde van de avond. Er was namelijk nog een feestje bij de headmaster voor alle junior teachers. We hebben wat gegeten en de meest domme spelletjes gedaan die je maar kunt verzinnen en het was echt heel leuk. Op een gegeven moment was het alweer half 1 en bedachten we dat ik geen vervoer naar mijn huis zou hebben… Gelukkig was de perfecte oplossing daar: ik kon blijven slapen! Vanochtend ben ik weer vroeg naar huis gebracht, zodat ik al mijn spullen voor de French trip in kan pakken en natuurlijk mijn wekelijkse geweldige blog kan schrijven.

Aan het eind van de middag word ik hier weer opgehaald om naar school te gaan. Vanavond is namelijk Bonfirenight. Nee pap, niet dat paard van Ankie. Dat schijnt hier een hele grote traditie te zijn met allemaal vuurwerk en een groot kampvuur. Dit wordt georganiseerd door de Britse kampioen en er komen niet een klein beetje mensen op af, maar ze verwachten meer dan 600 mensen. Vervolgens blijf ik dan slapen op school om de volgende ochtend om 4 uur op te staan, maar daar wil ik nog niet over nadenken, voordat ik depressief word.

Ja mensen, sorry ik heb zo veel verhalen te vertellen! Woensdag werd er namelijk een Cross Country Run georganiseerd waar alle kinderen aan mee moesten doen. Dit ging ook weer uit van het beloningssyteem van de huizen. De huis met de beste score zou winnen. De kinderen vroegen of ik ook mee wilde rennen, en zo lieftallig als ik ben zei ik ja. Gelukkig hoefde ik met de onder- en middenbouw mee te rennen, waarvan de route iets korter was. Nou, daar stonden we dan met z’n allen bij de startlijn. Ready? Set. Go! En daar gingen we met z’n allen, maar ik had nog geen twee stappen gezet of er lag een jongen op de grond. Hij was gevallen en moest naar het medisch centrum gebracht worden en zo aardig als ik ben wilde ik dit wel even doen. Nee mensen ik heb hem echt niet onderuit gehaald, ik was het niet dit keer! Toch wel trots op mijn huis, die uiteindelijk tweede is geworden! :)

Ik ga ook al steeds meer lessen geven en dat vind ik zo leuk. Zo heb ik bijvoorbeeld al twee ICT-lessen gegeven, een verhaal verteld over Van Gogh en een artles. Als ik er dan over na ga denken dat ik hier eigenlijk nog maar 6 weken ben is de tijd tot nu toe ook echt wel omgevlogen. Maar mensen ik ga snel mijn spullen inpakken en genieten van het heerlijke zonnetje hier.

Nog een kleine ode aan pappie:
Wel gefeliciteerd en je neus staat verkeerd, en je oren achterstevoren, wel gefeliciteerd! Ik hoop dat je een leuke dag hebt paps en dat je lekker verwend mag worden. En mensen, vergeet hem niet te feliciteren!