Tranen met tuiten

Brullende kinderen, vallende tranen en nog veel meer verdriet. Deze week stond in het teken van afscheid nemen. Toen het maandag was leek het afscheid nog ver weg, maar het kwam steeds dichterbij en nu is het zo goed als over. Die Engelse kinderen, en hier bedoel ik natuurlijk ook alle buitenlandse kinderen mee, zijn echt mijn maatjes geworden hier… En dan vindt zelfs zo iemand als ik het moeilijk om afscheid te nemen. Donderdag was min of meer de moeilijkste dag. Vrijdag zou ik de hele dag op Heathrow Airport door moeten zien te brengen en een aantal kinderen op het vliegtuig richting thuisland te planten, dat betekende dat ik om precies te zijn 6.15 in de ochtend in de taxi zou stappen richting het vliegtuig. Alleen van deze gedachte kreeg ik al kriebels van top tot teen, mijn wekker stond om 5:02… Weten jullie hoe ik dit noem? Teacher abuse! Maar goed, laat ik eerst mijn emotionele verhalen de vrije loop geven. Mijn laatste dag begon in the MFT theatre waar de kinderen een laatste blik konden werpen op al hun spullen die ze verloren waren. Maar ja kinderen zijn niet erg goed in het herkennen van hun eigen kleren en voorwerpen, waardoor 97% gezellig op hun plek bleef liggen. En ra, ra, ra, wie mocht dat opruimen? Ja natuurlijk, ik met een aantal junior teachers… Maar goed, het is goed om te accepteren wat je niet kunt veranderen en eventueel veranderen wat je niet kunt accepteren: oftewel renneeeeeeen! Maar in het begin van dit ‘Lost property assembly’ kwamen er al een aantal kinderen naar mij toegerend en werd ik volgepland met kadootjes en zelfs de eerste tranen kwamen toen al. Hoe verder de dag vorderde hoe erger het werd. Niet alleen met de kadootjes, want mijn stapel groeit en groeit, en aangezien deze mensen op de school niet de armsten zijn, zijn het prachtige kadootjes! Maar dat gedeelte vond ik, als ik eerlijk ben, natuurlijk niet zo heel erg. Het tranen/dramagedeelte vond ik wel echt heel erg. Vooral aan het einde van de avond kwam het tot een hoogtepunt, waarbij er ongeveer 8 jongens op me heen stonden waarvan ze allemaal moesten huilen en me nooit meer los wilden laten. Dan heb ik het niet over kleutertjes, maar over gasten uit groep 6… En daar ging ik bijna zelf ook, gelukkig kan ik me heel groot houden en heb ik geen traantje gelaten op dat moment. Ik word er weer helemaal sip van als ik dit zo aan het typen ben… Laat ik daarom maar even overswitchen naar een ander onderwerp, namelijk het kerstdiner en de disco. Toen iedereen omgekleed was in zijn of haar mooiste kleren kon het feest beginnen. De school werd opgedeeld in 6 groepen, oftewel het huis waarin je zat (dit heeft te maken met het beloningssysteem, wat ik al een keer heb uitgelegd en niet nog een keer ga uitleggen, want dat duurt te lang). Aangezien ik in ‘Hunt’ zit, moest ik naar het diner waar alle kinderen van ‘Hunt’ zaten, maar daar had ik natuurlijk geen problemen mee. Na een gezellig diner met veel spelletjes, waarbij ik me helemaaaaal niet uitgesloofd heb, barstte het feest nog veel harder los. Er werd in het theater namelijk een disco georganiseerd en ik moet zeggen dat dit er best professioneel uitzag met alle lichten, rook en keiharde muziek. Voordat ik het wist was er al een rijtje kinderen opgesteld die me wilden vragen om te dansen en aangezien ik van dansen houd, vond ik dit helemaal geweldig. Samen met die kinderen ben ik helemaal losgegaan op liederen als ‘One night in Bangkok’, ‘Wake me up’ en ‘Christmas kisses’. Eén voor één gingen alle jaargroepen weg (nadat ze de Christmas Conga hadden gedanst met de headmaster) en bleven de oudsten over. En ja inderdaad: toen barstten de tranen los bij de meeste kinderen. En toen heb ik per ongeluk beloofd dat ik ooit nog een keer terug zou komen, in ieder geval om de school te bezoeken… En beloofd is beloofd natuurlijk!

Nog even een leuk ietsje, tenminste in eerste instantie vond ik het iets minder leuk, maar achteraf kan ik zeggen dat het leuk was! Ik moest woensdag namelijk mijn afscheidsspeech houden en nee inderdaad, dat gaat niet in het Nederlands. Het was inderdaad een heel gedoe om een Engelse blog in elkaar te zetten en die ook nog een beetje leuk te maken. Uiteindelijk was ik ontzettend zenuwachtig, maar dat was helemaal nergens voor nodig. Ik heb een berg complimenten gekregen van iedereen en ik geloof nog meer knuffels… Ze moesten zelfs een aantal keren lachen over de dingen die ik zei en dat ik het met veel zelfvertrouwen over had gebracht. Nou wat wil een mens nog meer? Ja iets meer geld, dat zou fijn zijn…

Zoals al eerder genoemd, moest ik vrijdag de hele dag op Heathrow Airport zitten om kinderen naar het vliegtuig te brengen en dat was me een dagje hoor. De dag begon ’s ochtends al veel te vroeg voor mij, om 06:15 zat ik al in de taxi. Dat was het moeilijkste gedeelte, tenminste dat dacht ik. Na heel wat heen en weer geren op het vliegveld waren de eerste kinderen in gecheckt en had ik een aantal uur vrij voordat de volgende lading gedumpt zou worden. Oké, nu komt er even een dramastukje, dus hou je goed vast. Het hele systeem waar alle vliegtuigen op aangesloten waren ging stuk, of weet ik veel wat ermee gebeurde, hij deed het in ieder geval niet. Waardoor er niet één freaking vliegtuig de lucht meer in kon, wat betekende dat die kinderen vast zaten op het vliegveld, en dat betekende weer dat ik dus ook min of meer vast zat op het vliegveld… Het plan was om 4 uur (’s middags!) weer terug te zijn op school, zodat ik me kon omkleden voor de Christmas Party en daar op tijd binnen te komen wandelen. Maar dat plan werd niet echt werkelijkheid. Uiteindelijk na veel gedoe waren de kinderen in handen van de vliegtuigmaatschappij en konden we om half 6 vertrekken van het vliegveld en zouden we om half 8 op het feest aankomen als we gelijk door zouden gaan en dat was laat, maar het was te overzien. Dus wij met z’n drieën (Jenny, Peter en ik) gingen op weg terug naar Terminal 5 om opgepikt te worden door de taxichauffeur en aangezien het vliegveld zo groot is moet je met de trein naar de verschillende Terminals. Was ik even blij dat er precies op dat moment een trein op het perron stond te wachten en met grote vreugde sprongen we er alle drie in, waarbij alleen Peter en Jenny zich realiseerden dat de trein de verkeerde kant op ging. Jenny en Peter vluchtten de trein uit, maar toen ik eruit liep gingen de deuren natuurlijk net dicht en inderdaad die gingen met geen kracht of macht meer open. Dat betekende dat ik alleen op de trein richting London zat, in het donker, zonder vrienden en nog het ergste zonder geld. Jenny en Peter waren ook zo vriendelijk om allemaal foto’s en video’s te maken van mij alleen in de trein, thanks guys. Dit betekende dat ik een uur later weer terug zou zijn op de plaats waar dit drama allemaal begon. Ach ik zal dit zo maar even samenvatten: dit soort dingen kunnen alleen mij overkomen. Uiteindelijk heb ik een andere taxichauffeur moeten bellen met de vraag of ik met hem terug naar school kon rijden, maar hij moest nog even één jongen op het vliegtuig zetten. Alleen hier was natuurlijk ook weer een probleem mee, aangezien zijn moeder de verkeerde vlucht had geboekt. Dit betekende dat hij zijn vlucht had gemist en een nieuwe moest boeken, maar hij zou pas om half 8 weten of hij het vliegtuig van half 9 kon hebben, die officieel al volgeboekt was… Als hij die niet kon hebben, ja inderdaad dan hadden we een probleem en zouden we of terug naar school moeten of we moesten een vlucht boeken die om 10 uur ging. Had hij even geluk dat er één persoon voor de vlucht naar Beijing niet kwam opdagen en hij die ticket kon boeken. Beetje jammer voor die persoon die even later toch wel op kwam dagen, maar te laat was voor zijn ticket… Uiteindelijk was ik om half 10 op het feest en heb ik een super afsluiting gehad met alle Windlesham mensen, waar ik zaterdag echt afscheid van heb kunnen nemen. Wat een geweldige mensen heb ik daar leren kennen en ik ga ze ook echt missen, het lekker gek doen met Jenny, de vreselijk foute grappen van Lachlan en de altijd aanwezige lach van Georgie. Natuurlijk ga ik Anneka, Anna, Laurence en Peter ook niet vergeten! Ik kan echt een hele lange lijst van mensen maken die ik ga missen, maar dat ga ik niet doen… Ik heb die mensen allang verteld dat ik ze ga missen en dat ga ik ook zeker doen. Ik ga ook zeker terug naar de school, en ik hoop dat dat heel snel zal zijn! Van de blog hoeven jullie nog geen afscheid te nemen, want bij deze zal ik beloven dat er nog één allerlaatste blog zal verschijnen als ik weer in Nederland ben! Natuurlijk was het wel weer super fijn om mijn mammie en pappie vandaag weer te zien.