The Final Countdown...

Voor je het weet is er weer een week omgevlogen en ik ga niet zeggen dat er weer veel is gebeurd, maar er is eigenlijk wel weer veel gebeurd…. Dus ik ga het gewoon zeggen: er is weer veel gebeurd de afgelopen week. De avonturen houden hier niet op en stromen maar binnen. Zelfs een paar uurtjes om deze blog te typen moet ik echt zorgvuldig uitzoeken of nog beter gezegd: daar moet ik met mijn leven voor vechten! En dan is het zo raar om over iets meer dan een week al weer thuis in Nederland te zitten en weer gewoon Nederlands met iedereen te kunnen spreken… Ik ben bijna vergeten hoe het voelt om Nederlands te spreken, maar gelukkig zijn er nog wel een aantal mensen die me eraan helpen herinneren.

En o ja, ik wil nog even mijn nederige excuses aanbieden voor de autisten onder ons: inderdaad mijn blog is te laat. Volgens mij is dit echt de eerste keer dat mijn blog zo laat is… Ik kon vannacht ook al helemaal niet slapen, aangezien bij blog nog niet online staat. Oké, ik moet toegeven dat ik uiteindelijk wel moe was en toch een beetje heb geslapen hoor! Maar dat heeft meer een andere reden, en om deze reden gelijk samen te vatten met de reden waarom mijn blog zo laat is zal ik het even nader toelichten. Gisteren ben ik namelijk samen met mijn Nederlandse vriendinnetje naar het Kerstige London geweest. We waren het er allebei over eens dat we deze stad in Kerstsferen moesten hebben gezien voordat ik alweer richting Nederland terugkeer. Precies over een week zie ik de eerste stralen van Nederland namelijk weer… Hoe raar is dat?! Er zullen echt zo oneindig veel dingen zijn waar ik weer aan zou moeten wennen. Gisteren in London besefte ik maar te goed hoe heerlijk het is om hardop in het Nederlands over alle mensen hier te roddelen en deze gewoonte zou ik toch af moeten gaan leren als ik niet vriendloos wil eindigen ben ik bang. Daarnaast rijden de Engelse mensen nog steeds aan de linkerkant van de weg. Ik dacht dat ik daar echt nooit aan zou kunnen wennen, maar daar ziet u maar weer: ik ben er volledig aan gewend en zou in Nederland niet eens meer auto durven rijden. Oké Kirsten, ik weet het, ik was al niet zo goed in het rijden van een auto, maar ik hoop dat ik dit kan overwinnen en weer in de auto stap! Niet alleen het autorijden gaat hier links, maar eigenlijk alles gaat hier links: de roltrap, het openen van een kraan, het inhalen van mensen op straat, de koelkast en zelfs het slot op een deur moet de andere kant op gedraaid worden. Dan nog maar niet te denken aan het geld wat hier anders is, het Engels wat de mensen hier spreken en alles omrekenen in miles/inches. Volgens mij dwaal ik weer helemaal af van mijn London verhaal… Nou, ik kan jullie vertellen dat alles daar Kerst was. Terwijl Nederland pas net in Kerstsferen komt na Sinterklaas, heb ik de Kerstliedjes al zo vaak gehoord dat ik ze alweer zat ben. Natuurlijk heb ik hier al weer een oplossing voor, als ik terug ben in Nederland zullen jullie alleen maar Sinterklaasliedjes uit mijn kamer horen, eet ik alleen nog maar pepernoten en zou ik graag wat kadootjes ontvangen om die op een Sinterklaasachtige manier uit te pakken. Wat trouwens ook nog wel leuk is om te vertellen is dat al die Engelse mensen echt van ‘Ginger biscuits’, oftewel pepernoten houden en ze zo lekker vinden! In London is er ook erg veel Kerstversiering, waarbij de straten volhangen met Kerstballen, lichtjes en Kerstbomen. Maar hier op school kan ik niet anders zeggen. Zoals jullie vorige week al konden zien op Facebook heb ik zelfs al een levensechte ‘Christmas Jumper’ gekocht, want zonder dat ding ben je helemaal niks hier in Engeland. Gisteren heb ik nog wat laatste Kerstkadootjes kunnen kopen voor de mensen hier op school, voordat ik wegga en volgens mij heb ik alles binnen. Anders heb ik pech, of beter gezegd die mensen, want ik kom niet meer in een winkel, aangezien ik vastgeklemd zit aan de school hier. Om bovenstaand stuk even samen te vatten, heb ik een erg leuke dag in London gehad.

Zaterdagavond was er een boardersparty hier op school, met heel logisch: alle boardingkinderen en leerkrachten die op school wonen. Dit was een avond die om half 7 begon en de leerkrachten ingedeeld werden op een tafel en deze mevrouw zat aan de ‘Stockingstable’ met kinderen uit de ‘ones and twos’, oftewel groep 8 en 7. We hebben wat gegeten met die gasten, heel veel spelletjes gedaan en er waren zelfs wat optredens. Aangezien ik één van de junior teachers ben hier op school, werd er natuurlijk verwacht dat alle junior teachers ook een optreden deden… Wat was ik daar blij mee, ahum, sarcasme hangt in de lucht hierzo. In overleg met de andere junior teachers vonden zij het wel grappig als ik een aantal zinnen in het Nederlands kan zeggen, en dat klinkt heel makkelijk voor een Nederlandse. Maar dat is echt heel moeilijk als je weet dat niemand in die hele zaal kan verstaan wat jij zegt en je een aantal random zinnen tegen ze moet gaan zeggen. Ach, natuurlijk laat ik mij niet kennen, heb ik mijn verbeelding laten spreken en rolden de Nederlandse zinnen eruit. Gelukkig vonden de kinderen het ook nog grappig, wat toch altijd wel erg fijn is… Deze Nederlandse zinnen sloegen trouwens wel ergens op hoor, het idee was namelijk om alle tafelmanieren van die kinderen na te doen. Daarnaast hadden we een filmpje gemaakt van wat junior teachers na schooltijd doen en dat zijn dingen als: op stoelen door school sjeezen, rugby spelen, Dodgeball spelen, kastelen bouwen, slapen in de staffroom en dat was het wel zo’n beetje. Tenminste er waren vast nog wel meer dingen, maar dit is even een impressie. Ik heb echt een super avond gehad!

De rest van de week was best wel druk, aangezien ik namelijk zo veel mogelijk lessen in andere klassen wil doorbrengen, daarmee bedoel ik voornamelijk de bovenbouw, ben ik van de ene naar de andere klas gegaan. Deze week ben ik dat ook weer van plan, en we zullen helemaal zien hoe dat uitpakt. Ik moet nu heel hard aan de slag gaan voor mij afscheidsspeech die ik woensdag moet gaan houden. Ik was al een beetje begonnen, maar dit valt nog niet helemaal mee. De laatste week school, het is heel gek om te beseffen dat ik bijna weer terugga. Aan de ene kant wil ik hier nog niet weg, maar aan de andere kant zie ik er zo naar uit om iedereen in Nederland weer te zien!!