Waarom het unicornleven meerdere kanten heeft

De ‘Don’t worry, be happy’ muziek galmt hier uit de speakers, terwijl mijn lijfspreuk ondertussen is veranderd naar ‘Be thankful for what you have, work hard for what you don’t have’. Alleen die lijfspreuk schijnt nog niet zo hard te werken eigenlijk… Ik hoopte dat mijn bankrekening vol zou stromen, maar dat is helaas nog niet gebeurd. Aangezien ik nu op school woon en echt zo goed als 7 dagen in de week werk mag ik toch best zeggen dat ik hard werk. Als ik de afgelopen dagen bij elkaar op ga tellen zijn dat er welgeteld 13 zonder een momentje rust. Ach, ik ben positief ingesteld en er zitten ook best veel voordelen aan, zoals… Eeeehm…. Het niet hoeven betalen voor mijn eten op een dag? En nog beter eigenlijk: het niet hoeven koken op een dag! Volgens mij heb ik jullie nog niet eerder verteld over mijn geweldige kookkunsten die ik iedere week probeer te verbeteren, maar eerder achteruit dan vooruit gaan. Nu heb ik eindelijk een goede smoes gevonden om niet meer te hoeven koken, tenminste voor de aankomende periode niet dan. Misschien was het kookboek voor dummies toch niet zo’n slecht idee… Door bovenstaande redenen heb ik daarom maar weer besloten om mijn lijfspreuk aan te passen naar mijn oude lijfspreuk: ‘Always be yourself, unless you can be a unicorn, then always be a unicorn’.

Vorige week had ik beloofd om nog een grote impressie te geven van het leven en werken op school. Ten eerste is er niks meer over van mijn hele gestelsel over de dagen. Vrijdag waren alle transition kinderen heel erg blij dat het weekend was (aangezien zij nog de enige zijn die op zaterdag geen lessen hebben). Volgens mij heb ik nog nooit met zo’n hoog opgetrokken wenkbrauw naar die kinderen gekeken, omdat ik er echt heilig van overtuigd was dat het nog lang geen vrijdag was. Maar dit zielig wezen moet dus ook op zaterdagochtend vroeg op om naar de lessen te gaan. Ach, jullie hoeven geen medelijden te hebben hoor, alhoewel een klein beetje toch wel fijn zou zijn… Maar op zaterdag worden de lessen toch iets anders ingevuld, aangezien er ‘Maths Challenge’ lessen zijn, waarbij de kinderen een wiskundig probleem voorgelegd krijgen en die in groepjes opgelost moeten zien te krijgen. Opeens zijn de leerkrachten met de antwoorden hun favoriet, geen idee waarom... ’s Middags zijn er niet echt lessen, maar wedstrijden of activiteiten. De jongens zitten nu volop in het rugby seizoen, wat ik toch een rare sport blijf vinden hoor! De leerkrachten die dit coachen kiezen kinderen uit die in het team komen en die kinderen krijgen dan gelijk hun positie aangewezen en moeten tegen een andere school spelen. Het komt dus ook voor dat de nerds geen plek krijgen in het team en mogen allerlei activiteiten op school doen, zoals art, zwemmen in het zwembad, dodgeball en nog veel meer. Aan de andere kant zitten de meiden volop in het netball en hockey seizoen, die ik drie keer in de week moeten trainen. Aangezien ik Nederlands ben denken ze hier allemaal dat ik goed in hockey ben en natuurlijk stem ik daarmee in. Dus mijn acteerkunsten zijn deze week ook weer verbeterd! Naast het leven op school kan ik ook een paar dagen bij de Thorntons verblijven, oftewel de vrouw die me naar school brengt en haar zoon die vorige week al helemaal door dolle was en deze week eigenlijk alleen maar erger werd. Toch wel fijn om even het gevoel van een groot bed met warmtedeken terug te hebben…

De two’s en ones hadden deze week een musical, genaamd ‘Chess’. De oudere mensen onder mijn geliefde lezers zullen dit vast wel herkennen. Oké, een korte quiz: Waar ging deze musical over? 1. Het spelen van een gezellig potje Chess. 2. De koude oorlog. 3. Het gevaarlijke spel waarbij de koning verdwijnt. Nou mensen als jullie het antwoord goed hebben krijgen jullie één punt! Het goede antwoord is natuurlijk antwoord 2, want zo gezellig was dit spelletje niet tussen Rusland en Amerika. Alhoewel het wel heel gezellig was achter de schermen, terwijl de kinderen dit moesten gaan opvoeren. Ik had namelijk de taak om die kinderen twee uur stil te houden en dat was natuurlijk een eervolle taak waar ikzelf onwijs goed in ben. Nou ja, eervol was het wel, maar ik ben niet zo goed in het constant stil zijn en blijven op momenten dat het moet. Het dansen met mister Vernon achter de schermen terwijl de kinderen op het podium de Bangkoksong aan het zingen zijn, het spelen van allerlei spelletjes waarbij je door met je vingers te slaan de tegenstander uit probeert te schakelen en het met gevaar voor je eigen leven bewaken van kostuums om vervolgens ’s nachts niet te kunnen slapen omdat die liedjes niet uit je hoofd verdwijnen. Was ik even blij dat ze deze musical donderdag, vrijdag en zaterdag op moesten voeren…!

Gisteren was ik in mijn pauze mijn reflectie aan het schrijven, ja zeg het allemaal maar even: ‘Aaaaah!’, en dat was mijn reflectie van week 13 alweer. Het is zo gek om te beseffen dat ik nog maar twee weken heb hier en dan alweer naar huis ga. Hoe zal mijn huis eruit zien? En zal mijn kamer nog wel hetzelfde zijn? Zou Bo me nog we herkennen? Hoe zou het zijn om geen Engels meer te hoeven spreken? En ik heb nog wel meer vragen ergens rondbungelen in mijn geheugen, maar daar ga ik jullie niet allemaal in mijn blog mee vermoeien.

Nu weer even wat anders. Maandagavond ben ik namelijk naar mijn gastgezin geweest om mijn laatste spullen op te halen en afscheid te nemen. Op de een of andere manier was ik best zenuwachtig, maar dat was nergens voor nodig aangezien die vrouw helemaal niet thuis was. Dat betekent wel dat ik nog een keer terugga om echt afscheid te nemen, maar al mijn spullen zijn in ieder geval nu op school en het zijn meer spullen dan ik dacht… Ik ga jullie niet vertellen dat het zo goed als vier koffers vol zijn exclusief mijn handbagage, want dan geloven jullie mij natuurlijk nooit! Ik zie wel hoe ik dit ga regelen als mijn ouders komen, zal wel zoiets worden van: ‘Proppen alsof je leven ervan afhangt’. Dinsdagavond was dan mijn eerste officiële nacht op school en dat moest natuurlijk gevierd worden! Met spelletjes, veel gelach en natuurlijk chips zijn we de avond goed doorgekomen. Ook ben ik donderdagavond naar de bioscoop geweest om Mockingjay te zien en ik lig nog steeds wakker over het einde, aangezien ik echt een grote hekel heb aan open eindes… Voor de dumbo’s onder ons: Mockingjay is de nieuwe film van de Hunger Games.

Vandaag heb ik een erg leuke Christmas shoppingdag in Brighton beleefd met Karlijn, wat trouwens ook nog wel een bijzonder verhaal is. Komen we er aan het einde van ons avontuur achter dat we allebei in Engeland wonen: zij in London en ik vlakbij Brighton, terwijl we elkaar al een heeeeele lange tijd niet meer hebben gesproken en dat betekent: afspreken! Toch waren mijn gedachten natuurlijk bij mijn onwijs lieve oma die vandaag haar 80-jarige leeftijd heeft gevierd met alle leden van de familie erop en eraan. Wel erg jammer dat ik er niet bij kon zijn, maar ik heb gelukkig gehoord dat ze een leuke dag heeft gehad en wij gaan het dubbel en dwars vieren als ik weer terug ben!!