Acclimatiseren moet je leren

Weer terug uit Frankrijk en helemaal geen tijd om te acclimatiseren, zo zag mijn week er deze keer uit. Ik voel me echt een ouderwets werkpaard, of klinkt dat een beetje raar. Ach, dat rare past wel bij mij, zo voel ik me namelijk ook. Ik kan jullie trouwens ook niet beloven dat mijn blog deze week weer zo lang wordt als vorige week hoor. Het beleven van avonturen gaat iedere week wel door, maar soms stopt het gedeelte ‘inspiratie’ in mijn brein even en soms ook iets langer…

Volgens mij had ik vorige week al van alles geschreven over mijn terugkomst uit Frankrijk en ik wil natuurlijk niet in de herhaling vallen deze week, dus dat gedeelte sla ik even over. Al hoewel ik toch even wil benoemen dat ik zaterdag op zondag 15 uur heb geslapen. Sorry als jullie dit al wisten, maar de wetenschap dat mijn lijf 15 uur aaneengesloten kan slapen is angstaanjagend voor mij. In mijn zondagse outfit besloot ik mezelf nuttig te maken op zondag en het dorp in te gaan om alvast wat ‘sinterklaas’/thuiskomstkadootjes in te slaan (en ja een zondagse outfit houdt ook in: geen veegje of spoortje van make-up op mijn gezicht). In eerste instantie was het voor mij ook een hele schok dat de mensen hier Sinterklaas en zijn zwarte pieten niet kennen en ze daarmee de helft van de vreugde in hun leven moeten missen… Ik wil daarom ook niet over de aantocht van Sinterklaas van gisteren praten, want dat kan ik emotioneel nog niet aan. Maar goed, aangezien alles hier al helemaal in de Kerstsferen is doe ik gewoon net alsof de Kerstman Sinterklaas is en de rendieren de zwarte pieten, ze lijken toch best op elkaar (als je je ogen dicht doet). Alle etalages zijn gevuld met kerstlichten, kerstversiering en een hele dikke sinter… Kerstman, door alle speakers klinken kerstliederen: ‘All I want for Christmas’ tot ‘Driving home for Christmas’ en natuurlijk ‘Let is snow’ niet te vergeten en zelfs aan de lantaarnpalen hangen de kerstballen al te blinken. Volgens mij dwaal ik nu al helemaal af van het onderwerp waar ik aan was begonnen, ik zal het even kort samenvatten: ik ging kadootjes shoppen voor mijn familie in mijn luie outfit in Worthing in de volle glorie van Kerst. Aan het einde van mijn shopavontuur liep ik de supermarkt in om een gemakkelijke maaltijd te kopen, een pizza die in alle gemakkelijkheid in de oven gepleurd kan worden en daarna voor de televisie opgegeten kan worden. Ja ik ben hier ook wel eens lui… Maar ik had het verdiend, eindelijk een dag zonder kinderen die te hyper zijn! Sta ik daar met mijn te goedkope chemische pizza in mijn luie outfit in de winkel, en dan zul je altijd zien dat er dan bekenden langskomen en zo ook deze keer. Ik kwam twee andere junior teachers van de school tegen… Maar goed, gelukkig bleven ze ondanks al deze ellende wel heel aardig tegen mij en vroegen ze zelfs of ik ’s avonds mee wilde uiteten. Daar zeg ik natuurlijk nooit nee tegen en gelukkig was er nog genoeg tijd om naar huis te gaan en een fatsoenlijke outfit aan te trekken en de wallen onder mijn ogen weg te werken met kilo’s concealer. Uiteindelijk heb ik echt een super leuke avond gehad met z’n zevenen in een Italiaans restaurant, waar ik wel mijn luie pizza heb gehad maar die wel iets lekkerder smaakte dan de chemische-iets-te-goedkope-uit-mijn-eigen-oven-pizza.

Hoewel ik van de moeheid niet meer wist dat mijn benen aan de onderkant mijn lijf zitten en die mij normaal ook nog kunnen dragen, had ik onwijs veel zin om maandag weer naar Windlesham te gaan. Toen ik mijn transitionklasje binnenliep werd ik als een echt held onthaald en zo voel ik me ook, want ik heb wel mooi een hele week met kinderen van 11 jaar overleefd die ook net iets te hyper waren, vooral als ze moesten slapen. Ook ben ik door de kinderen die mee waren met de trip de rest van de week helemaal platgeknuffeld en met degenen die te stoer zijn om te knuffelen heb ik hele stoeipartijen gehad. Nee vechtpartijen kon ik het niet noemen, want voordat het een vechtpartij werd had ik die kinderen allang met één hand op de grond gekregen. Daar ben ik veel te sterk voor natuurlijk! Het klinkt misschien best een beetje gek en ga het proberen om niet al te hard te zeggen, maar ik ben eigenlijk uitgekeken op de transition. Deze ervaring heeft me doen beseffen dat ik de bovenbouw echt onwijs gaaf vind, maar dat komt goed uit want mijn LIO is in groep 7. De afgelopen week heb ik daarom ook veel meer in andere klassen gedaan. Ik heb al heel wat lessen gegeven deze afgelopen week, en dan in verschillende klassen. Zoals veel mensen weten vind ik wiskunde/rekenen echt een super leuk vak! En aangezien er hier echt per vakleerkracht les wordt gegeven heb ik het grootste gedeelte van de tijd in dit vakgebied rondgehangen. Ik verbaasde me echt over de stof, als je in groep 5 al moeten weten hoe je ‘4x2 + 8 = 32’ op moet lossen en hoe hoger je komt hoe moelijker de stof is… Volgens mij leerde ik dit pas toen ik op de middelbare school zat!

Vrijdag was er een Christmas Fair op de school met allerlei kraampjes, was echt erg leuk! Toch beetje jammer dat al die mensen hier zo veel geld hebben… Ik zal een voorbeeld geven. Ik heb een leuke winterjas, maar kan ook wel een nieuwe gebruiken. Ik liep de grote zaal in en zag uit mijn ooghoek de perfecte winterjas voor mij, dus met een glimlach liep ik daar zwevend naartoe. Met de stap die ik zette werd ik gelukkiger, en toen ik de jas voelde kon mijn geluk niet meer op. Nouja, wel dus… Er hing een prijskaartje van 430 pond aan, oftewel 541,29 euro. Dus als iemand mij nu depressief ziet, hebben jullie er een verklaring voor. Alle kinderen kregen 5 euro om die uit te geven op de fair en laat er nou net een snoepjeskraam zijn waar je natuurlijk heel snel en heel gemakkelijk die 5 euro uit kan geven… Ach, ik had van tevoren al besloten dat ik me hier niet mee ging bemoeien.

Nou mensen even een oppervlakkig onderwerp die meestal in een gesprek gegooid wordt als men niet meer weet wat te zeggen: het weer. Als ik eerlijk ben is het deze week nog steeds prima weer geweest. Sommige dagen was het echt typisch Engelse prutweer en regende het cats and dogs, maar de afgelopen week is het ook met-zonder-jas-en-vooral-geen-typisch-Engels-prutsweer geweest. Dus ik blijf heldhaftig de moed hoog houden dat het zo blijft voor de rest van mijn verblijf hier, dat nog maar 4 weken in totaal duurt... Het is echt te bizar voor woorden dat het zo snel is gegaan. Er hebben al meerdere mensen van de school gevraagd of ik niet wat langer kan blijven en als ik eerlijk ben wil ik dat ook heel graag. Maar ik wil eerst mijn opleiding afronden, en dat lukt niet als ik hier blijf… Daarnaast heb ik ook wel weer heel veel zin om gewoon les te kunnen geven in het Nederlands op een hele leuke school, namelijk De Fontein. Maar ja, wie weet wat er gebeurt in de toekomst…

Vorige week kon ik niet nieuwe dingen in mijn blog verwerken van Engelse mensen, die toch wel een beetje raar zijn. Deze week nomineer ik hun stopwoorden. Als je iedere Engelse onderuit zou schoffelen voor de woorden: ‘like’ en ‘though’, zou er geen Engelse meer overeind staan. Daarnaast wil ik jullie nog even om een gunst vragen. Ik ga namelijk dinsdag naar de Hindutempel en wil jullie vragen om aan me te denken dan… Alvast bedankt!

Ik wil de mensen ook nog hartelijk bedanken die mijn blog iedere week lezen, fijn om het gevoel te hebben nog wat vrienden te hebben in het kikkerland. En daarnaast alle berichtjes en Skypegesprekken die natuurlijk ook altijd geweldig zijn! Ik hoop dat jullie dit allemaal blijven doen de aankomende vier weken, dan beloof ik dat ik lekker van mijn hagelslag blijf genieten (wat niet echt als een belofte gezien kan worden, aangezien ik dat toch wel doe).