La grande, drôle, agréable semaine en France

Waar moet ik ooit beginnen met dit verhaal? Ik heb echt geen idee… Deze week heb ik echt te veel te vertellen om allemaal in mijn blog te zetten, vorige week was al heel erg met al mijn verhalen en er komen iedere week weer meer verhalen bij.

Graag zou ik willen beginnen bij vorige week zaterdagavond, de bonfirenight. Ik ben niet helemaal onwetend op dit gebied en heb er wel eens van gehoord, denk ik. Nu kon ik eindelijk zien wat het echt inhield. De avond begon met allerlei hapjes, drankjes, muziek en veel onbekende mensen. Na een tijdje begon de avond met wat flinke knallen in de lucht. Terwijl het vuurwerk steeds mooier werd en de knaller steeds harder kwam het einde van al het mooie vuurwerk steeds dichterbij. Gelukkig was het einde van de avond daarmee nog niet in zicht, want na al het mooie vuurwerk werd het kampvuur aangestoken. Beetje gek dat er bovenop het kampvuur een man werd gezet uit de goede oude tijd, maar gelukkig was deze niet echt, heeft ook iets te maken met de traditie hier. Maar ik zal geen lange theoretische verhalen in mijn blog verwerken, waarbij jullie allemaal in slaap zouden vallen terwijl het leukste gedeelte nog moet komen.

Nadat het kampvuur was gedoofd was en alle mensen verdwenen was dit de nacht dat ik weer op school zou slapen. Met een leerkracht van school had ik besproken dat ik op het medisch centrum zou gaan slapen, maar toen ik dit met Georgie (één van de junior teacher die ook mee zou gaan op de reis) besprak zag ik een uitdrukking op haar gezicht dat het een goed idee was om iets anders te regelen. Gelukkig kon ik in een kamer naast die van haar slapen, al was het maar voor een paar uurtjes… Natuurlijk zit in ieder verhaal weer een kant van mij die iets minder slim is, maar die zullen jullie verder niet vaak zien. In dit verhaal had ik namelijk mijn pyjama al in mijn koffer ingepakt en zelfs mijn tandpasta zat niet in mijn handbagage.

Mijn wekker stond ongeveer vijf uur later en voor de eerste keer was ik best enthousiast om zo vroeg uit mijn bed te gaan om eerst mezelf en vervolgens de kinderen wakker te maken. Iedere keer zijn er ook weer kinderen die iets vergeten zijn en terug naar hun kamer moeten om dat op te halen en uiteindelijk met grote haast naar de bus moeten rennen en dat was vandaag ook weer het geval. Uiteindelijk reden we om half 7 weg van school. Toen we voor de eerste keer stopten waren we bij de boot, we hadden ongeveer 2 uur in de bus gezeten op dit moment. Op dat ogenblik beleefde ik een blijheid dat ik onderin de bus zat, waar het zo veel rustiger, koeler en meer ruimte was dan boven. Ook kan ik het moment nog herinneren dat de boot in mijn ooghoek verscheen en die toch iets groter was dan ik had verwacht. Dat was toch een andere boot dan de boot waarmee ik hier naar Engeland was gekomen aan het begin van dit avontuur 2,5 maand geleden. We gingen naar een ruimte waar alle kinderen een stoel hadden om te zitten en we de hele kamer hadden voor ons allemaal. De bootreis duurde 6 uur en inclusief het verschil in tijdzone 7 uur en dat was toch wel heel erg lang. Wat mij erg verbaasde waren de kinderen die allemaal een spelletje aan het doen waren met elkaar en zich erg vermaakte. Na het smeren van 126 broodjes (voor ieder kind 2) was het tijd om zelf ook aan een lunch deel te nemen. Oké, ik zal jullie een korte schets geven van de lunch: luxe restaurant, drie gangen, wijn bij de lunch en keuze uit dingen waarvan ik het bestaan niet afwist. De uiteindelijke prijs voor de lunch (excl. drank) was net zo hoog als het geld dat ik kwijt ben om een maand van te eten.

Toen we weer vasteland onder onze voeten hadden moesten we nog eens twee uur reizen naar de chateau in de bus, die ik eigenlijk allang zat was. En ja jullie raden het al, mijn geheim van het beneden zitten in de bus was ontdekt en was het mijn beurt om boven te zitten in alle krapte, hitte en drukke kinderen om mij heen. Maar het maakt allemaal natuurlijk niet uit, want ik ben in Frankrijk!

Over de eerste avond valt verder niet heel veel spannends te vertellen. We kwamen al aan toen het donker was, dus ik kon niet goed zien hoe het kasteel eruitzag en eigenlijk nog belangrijker mijn kamer. Mijn kamer was echt heerlijk, ik kreeg mijn eigen kamer en een eigen badkamer! Die kamer was nog beter dan mijn eigen kamer in Worthing. Samen met Lachlan en Peter sliep ik op de eerste verdieping, wij moesten met z’n drieën een oogje in het zeil houden bij een groepje jongens die hun eigen dorm hadden op onze verdieping. De rest sliep allemaal beneden en dat ging iedereen ook snel doen!

Op maandag begon de week met een potje ontbijt. Ik werd wakker na een zo goed als slapeloze nacht door alle adrenaline die door mijn lijf zoefte, maar alles kan opgefleurd worden door een goed ontbijt. De kinderen zaten aan zes verschillende tafels, terwijl de leerkrachten met z’n allen aan een tafel zaten in het midden. Zo hadden we een goed overzicht over de kinderen en konden we ze goed in de gaten houden. Wat wel een beetje jammer was is dat we iedere keer dat we aten, of het nou ontbijt, lunch of diner was, moesten beginnen met het zeggen van woorden en zinnen in het Frans. Ik vind het prima om woorden en zinnen in het Frans te zeggen, maar niet als ik daardoor moet wachten op mijn eten en mijn buik smacht naar eten… Gelukkig was het ontbijt wel erg lekker, er was namelijk warme chocolademelk en als mensen dat aan mij geven hoef je verder niks meer te doen. Eindelijk kon ik de chateau goed bekijken en die zag er echt mooi uit! Het is echt groot en een soort boerderij met alles erop en eraan, zelfs loslopende dieren en een groot kampvuur.

De kinderen werden verdeeld in zes verschillende groepen, waarmee ze de rest van de dagen allerlei activiteiten gingen doen. De activiteiten waren fabrication du pain, parcourse de santé, escalade, escrime, tir à l’arc, aéroballe, orientation en exercices d’initiative. Ja, ik doe dit in het Frans, want de enige taal waarin gesproken mocht worden op de chateau was Frans… In het begin vond ik dit prima, want ik heb vijf jaar Frans gehad en ik moest me dus prima kunnen redden. Maar ik kwam aan op de chateau en de enige woorden die ik kon zeggen waren ‘bonjour’ en ‘merci’. Als ik dus wat wilde zeggen tegen één van de instructeurs deed ik dat stiekem in het Engels… Mijn systeem is helemaal ingesteld op het Engels, waardoor mijn Frans wegglipte. Gelukkig kon ik aan het eind van de week iets beter Frans en was het grotendeels terug. ’s Avonds werden er weer andere activiteiten georganiseerd voor de kinderen, zoals spelletjes doen, quiz en een bonte avond. Tussendoor gingen we lunchen en avondeten. Het eten was zogezegd best een beetje apart, laat ik het maar zo zeggen dat ik zo’n honger had dat het bijna lekker werd.

Donderdag was de enige dag dat we ergens heen gingen, namelijk naar de markt in Dinan en gingen we Saint Malo bezoeken. Aan ieder nadeel zit een voordeel, want we moesten namelijk de bus weer in en ja jullie raden het al, ik zat bovenin weg te bakken in de drukte. Gelukkig kreeg ik iedere dag een steeds betere relatie met de kinderen en vind ik de leeftijd echt super! Na twee dagen was ik al helemaal op de hoogte van alle relaties en ins-and-outs. Op dit moment staat mijn hele mobiel vol met allerlei selfies met en van de kinderen en heb ik een ontelbaar aantal aan knuffels gehad deze week.

Iedere avond na een hele dag hard werken om een oogje in het zeil te houden bij de kinderen, was het uitgebreid tijd voor wijn. Eerst moesten alle kinderen naar bed en de eerste avond was een regelrechte ramp. Door het tijdsverschil waren de kinderen nog klaar wakker en hadden geen zin om al om 9 uur te gaan slapen. Daarnaast zijn vooral de jongens te grappig, ik heb geprobeerd om serieus te zijn maar in sommige dingen faal je gewoon… Maar goed, ongeveer 10 uur was het wijntijd en moest één van de leraren wel achterblijven om op te letten. Met een slimme manier en een leuke lach kom je daar goed onderuit. Soms bleven er een aantal Frans animateurs wat wijn drinken, maar over het algemeen bleven de altijd energieke junior teachers over. Ik heb genoeg nieuwe kaartspelletjes geleerd en lekker veel gekletst. De laatste avond hebben we echt keihard gepartyd, nadat we helemaal uit onze dak zijn gegaan op de bonte avond, waarop we ons als de meeste gekken van de hele wereld hebben verkleed en een stom Frans liedje hebben gezongen waarvan ik de hele tekst niet eens wist. We moesten de kinderen om vijf uur ’s ochtends wakker maken en waarom zouden we niet gewoon de hele nacht een feestje bouwen? Dus dat hebben we ook gedaan, maar ‘what happens in Normandië, stays in Normandië’!

En zo is de week echt voorbijgevlogen en heb ik echt één van de geweldigste weken van mijn leven gehad! Zaterdag hebben we de hele dag weer in de bus en de boot gezeten en kwamen we gelukkig om 4 uur aan op de school, waarna zelfs de bus nog even vastzat in de modder op het rugbyveld en waarbij ongeveer 40 van de 63 kinderen zeeziek waren, maar overleefd hebben we het in ieder geval. Ik heb echt de week van mijn leven gehad, maar ben uitgeput. Heb afgelopen nacht wel meer uurtjes gedraaid dan normaal, namelijk 15 uur achter elkaar geslapen…

P.S. de geweldige titel van deze week hebben jullie te danken aan de altijd creatieve Lachlan, waarvan ik wel inspiratie nodig had, maar niet zijn letterlijke titel heb overgenomen omdat die nergens op sloeg (sorry…).