De magische 8

Ik ben zo zenuwachtig, ik voel me zo nerveus, ik trommel op de tafel en ik kriebel aan mijn neus. Ja echt, zo voelde ik me vorige week maandagochtend. Net een klein kind die wist dat ze ’s avonds pannenkoeken ging eten of een dagje naar het zwembad zou gaan. Oké, oké, oké, zenuwachtig zijn omdat je pannenkoeken gaat eten voel ik nu nog steeds…… Maar om terug te gaan naar het onderwerp waar ik net aan ben begonnen, vergeten we dit even, want mijn papa, mama, zusjes en zelfs mijn opa en oma zouden vandaag aankomen. Speciaal voor mij zijn ze vet vroeg opgestaan in de morgen, in de auto gesprongen en op weg gegaan naar Engeland en oh ja, ze hadden hun spullen natuurlijk die dag daarvoor al ingepakt. Het belangrijkste waren ze natuurlijk niet vergeten en dat was mijn voedsel/overlevingspakket, maar daar kom ik straks op terug.

Maandag was de eerste dag van mijn welverdiende vakantie, ja jullie mogen gerust toegeven dat ik dit heb verdiend hoor! En daarom heb ik ook heeeeeerlijk uitgeslapen, zonder dat ik de wekker daarbij nodig had. Toen ik eenmaal wakker was heb ik dan ook heeeeeerlijk rustig aan gedaan: uitgebreid ge-ontbeten, daarna een douche genomen waar bijna geen einde aan kwam en al mijn spullen die ik nodig had in een tas gestopt om die mee te nemen (ik zou namelijk die paar dagen dat ze hier zijn bij hun gaan slapen), nou ik kan jullie vertellen het was heeeeeerlijk! Ze zouden ongeveer om half 2 aankomen, en omdat ik altijd op tijd ben (ahum)… was ik natuurlijk op tijd klaar. Dus ik druk sms’en waar ze op dat moment reden en hoe laat ze precies aankwamen, nou ik zou letterlijk hun berichtje naar mij even voorlezen:

‘Het begint al goed: boot van 10 uur gemist vanwege files in dat rot België!!! Komt goed hoor, bootje later…’

Dit zijn niet mijn woorden, dus het spijt me als er Belgen betrokken raken bij mijn blog. Maar als jullie iemand willen terugpakken: jullie moeten mijn moeder hebben. Goed, dit betekende dus wel dat ik nog eens twee uur langer in mijn zenuwen kon gaan zitten en dat was niet zo heeeeeerlijk. Nou zouden jullie zeggen, ga eens wat voor je school doen ofzo, maar nee hoor de zenuwen hadden grote machten over mij waardoor er helemaal niks meer uit mijn handen kwam. Maar na die twee extra uren voor mezelf uit gestaard te hebben ging ik onderweg naar Brighton en zelfstandig als ik was wilde ik het adres zelf vinden. Brunswick place in Brighton, dat was de plek waar ik moest zijn en dat had ik dus ook ingetypt in mijn navi op mijn mobiel. En daar begon mijn tocht, en vergeet daarbij mijn onwijs zware tas niet, op weg naar Brunswick place (en voor de stalkers onder ons, het was nummer 34). Toen ik na een kwartier lopen op die plek aankwam bleek mijn navi te stoppen op het moment dat ik midden in een winkel stond… Dat kon dus niet kloppen, maar ik geef niet op… Misschien is het dan toch Brunswick street? En daar ging ik weer, maar ook dit keer klopte het adres niet. Er zat niets anders op dan mijn trots opzij te zetten en nogmaals om het adres te vragen. Brunswick place kreeg ik te horen, maar dit keer met meer informatie: zijstraat van de Westernroad. Toen begon er langzamerhand een kwartje te vallen. Het appartement was niet in Brighton, maar in Hove (dat is een klein plaatsje dat aan Brighton vast ligt). Dus daar ging ik weer op weg naar Hove en daar kwam ik dan aan in Hove, met een zware tas en ondertussen begon het ook nog te regenen, maar het ergste komt nog: Brunswick Place was nergens te bekennen en daarom gaf ik de moed op en wachtte aan het einde van Brunswick Road op de verlossende Nederlandse auto, waarvan ik ook nog eens steeds een berichtje kreeg dat het toch nog iets langer duurde voordat ze er waren. Uiteindelijk (een uur later!!) kwam daar in de verte een dakkoffer aangereden en dan kan dat niet anders dan een Nederlandse auto zijn! En ja hoor, daar zaten ze met zijn allen en kwamen gelijk de auto uitgestormd om een heeeeeerlijke knuffel te komen geven, wat een heeeeeerlijk moment was dat! Wat nog wel een leuk verhaal was is dat mijn ouders op dit moment ook op de verkeerde weg zat, maar gelukkig was Brunswick Place niet ver daarvandaan en konden we daar gewoon heen lopen.

Het was officieel een appartement voor vijf personen, dus moesten er twee mensen op een luchtbed. Maar dat maakte allemaal niet uit, want we waren weer allemaal bij elkaar. En daar moest ik natuurlijk gebruik van maken door ze gelijk mee te nemen naar Brighton en ze alvast wat plekjes te laten zien, zoals de Brighton Pier en ‘The Lanes’. Beetje jammer dat beide dicht waren, maar het gaat om het idee toch? Zo moe als ze waren voordat we weggingen, zo verwoest ze waren toen we terug kwamen in de avond. Ze wilden graag naar bed om half 10, naar bed? Mijn dag begint net… Gelukkig kon mijn mama’tje ook niet slapen en hebben we heerlijk samen nog wat gelezen op bed.

Ze zouden vrijdagochtend om 10 uur weer richting huis gaan, en dat betekent dat deze drie dagen heel vol zitten met allerlei dingen die we graag wilden doen. Dinsdag was onze ‘Brighton-dag’ en dat betekende dat we Brighton in gingen om natuurlijk: TE SHOPPEN!! Daarnaast gaan we naar ‘The Lanes’, ‘The Pavilion’ en als laatste de pier. We hebben echt een heerlijke eerste dag gehad en als ik eerlijk ben was het bezoek aan de pier wel iets anders dan gedacht. Het einde van de pier hebben we niet eens gehaald, aangezien er een paar mensen op slag verslaafd werden aan het gokspelletje waarbij er steeds muntjes van twee pence in een machine gedaan moesten worden, zodat andere muntjes opschuiven en je daarmee muntjes kunt verdienen. Zelfs opa en oma waren niet weg te slaan bij deze apparaten… Zoals de meeste trouwe lezers wel weten heb ik tot nu toe al drie keer bij een tentje gegeten waar je heeeeeerlijke Engelse burgers kunt eten en vanavond was ik daardoor geïnspireerd en hebben we dat dit keer zelfs gemaakt en het was echt heerlijk!

De woensdag was helemaal ingericht naar het Londonavontuur, waar we heel veel verschillende dingen hebben gezien. Zelf had ik al wat dingen gezien, behalve Buckingham Palace, dat was nieuw voor mij, maar was echt erg leuk om te zien met die wachters die alleen maar stil moeten staan enzo…

Donderdag zijn we naar mijn school en naar mijn kamer geweest om hen te laten zien wat ik hier doe en hoe ik hier leef. Het was echt heel erg leuk om dit te laten zien aan iemand, zodat ze eindelijk weten wat ik het over heb. ’s Avonds kwam heb besef dat de volgende ochtend de gasten alweer weg zouden gaan en dat vond ik best moeilijk. De laatste keer dat ik Kir d’r kont in mijn rug had terwijl ik probeerde te slapen, de laatste keer dat pap zo veel moeite deed om aan de andere kant van de weg te rijden, de laatste keer dat mammie een arm om me heen sloeg, de laatste keer dat Brit heeeeeerlijk koppig reageerde en de laatste keer dat ik opa en oma discussies hoorde voeren. Nouja, het is natuurlijk niet de laatste-de laatste keer, maar voor de laatste keer in deze 7 laatste weken. Niet zo flauw doen, jullie weten wat ik bedoel… Toch? Gelukkig heb ik het voedselpakket met pannenkoekenmix, vijf pakken pannenkoekenmix en 1 ½ kilo pepernoten eraan overgehouden en kan ik daar heerlijk van genieten. Er zat trouwens nog veel meer in, maar als ik alles ga opnoemen ben ik bang dat jullie een beetje jaloers worden… 5 december kan ik hier bijvoorbeeld goed vieren aangezien ik een pakket heb gehad om een chocoladeletter te versieren, dus Janet hierbij ben je hiervoor uitgenodigd!! Maar om nog even op het verheugen van het eten van pannenkoeken terug te komen: deze hebben we vanavond ook gegeten…

Om deze blog niet ongemakkelijk lang te maken voor jullie (en ook voor mezelf, waarbij ik de lat hoger leg…) sluit ik hem bij deze af. Ik ben bij deze op de helft, want dit was alweer week 8 en ik heb er ongeveer nog 7 te gaan… CRAZY!

P.S. Ik kan echt even trots op mezelf zijn, aangezien ik de afgelopen twee dagen heel erg druk ben geweest met het afmaken van mijn godsdienst visie en bij deze kan ik met trots aankondigen dat ik hem af en opgestuurd heb!